Η ΑΛΥΣΙΔΑ ΤΩΝ ΣΚΛΑΒΩΝ

Η είδηση: «Την κατεπείγουσα σύγκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών προκειμένου να συζητηθεί η κατάσταση των μεταναστών, που βρίσκονται στη Λιβύη, ζήτησε η Γαλλία, προειδοποιώντας ότι θα επιδιώξει να επιβληθούν κυρώσεις στη χώρα αυτή αν οι Λιβυκές Αρχές δεν αναλάβουν δράση για να σταματήσει η κακομεταχείριση χιλιάδων ανθρώπων.» Αυτό έγινε στις 22 του μήνα, αλλά μη βιάζεσθε, έχει κι άλλο: Ο υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας Ζαν-Ιβ Λε Ντριάν είπε ότι θέλει από τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης και την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες να δώσουν στη δημοσιότητα λεπτομέρειες σχετικά με το δουλεμπόριο μεταναστών στη Λιβύη. Ο Γάλλος υπουργός της Κυβέρνησης Μακρόν, είπε μάλιστα, απαντώντας σε επίκαιρη ερώτηση στο γαλλικό Κοινοβούλιο ότι «θέλουμε να προχωρήσει γρήγορα (η έρευνα) και αν το δικαστικό σύστημα της Λιβύης δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στη διαδικασία αυτή, τότε να επιβάλουμε διεθνείς κυρώσεις». («Το Βήμα», 22/11)

Η μη είδηση: «Οι βιασμοί, τα βασανιστήρια και το σκλαβοπάζαρο χιλιάδων Αφρικανών μεταναστών στη Λιβύη, που πλέον καταγγέλλονται από τους ηγέτες της Δύσης και της Αφρικής, ήταν γνωστά εδώ και καιρό, υπογραμμίζουν μη κυβερνητικές οργανώσεις και αναλυτές, οι οποίοι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου εδώ και μήνες.»

Το όλο θέμα τάραξε τις αραδιασμένες σε ράφια πολυκαταστημάτων (τάχα χριστιανικές) συνειδήσεις μας, όταν η τιβί (CNN) μετέδωσε στις 14 Νοεμβρίου ντοκιμαντέρ που έδειχνε Αφρικανούς να πωλούνται σε σκλαβοπάζαρα στη Λιβύη, μια χώρα που αποτελεί κόμβο για πολλούς μετανάστες, που επιχειρούν να φτάσουν στην Ευρώπη. Και ξέρετε τι συμβαίνει, όταν οι καλομαθημένοι στις μελιστάλαχτες διαφημίσεις τηλεθεατές δουν στ’ αλήθεια ανθρώπους δεμένους χειροπόδαρα και κρεμασμένους ανάποδα σα σφαχτά στα τσιγγέλια. «Oh, mon Dieu!» –Θεέ και Κύριε! Μπροστά στις αντιδράσεις, λοιπόν, ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες δήλωσε «σοκαρισμένος», ο πρόεδρος της Αφρικανικής Ένωσης Άλφα Κοντέ «εξοργισμένος», η Ευρωπαϊκή Ένωση «αποτροπιασμένη» και η Γαλλία ζήτησε την έκτακτη σύγκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. («Ναυτεμπορική» 24/11). Αλλά, δυστυχώς, οι τηλεθεατές ξεχνούν εύκολα, γιατί αμέσως μετά θα αρχίσουν πάλι οι παραδεισένιες διαφημίσεις για την καινούργια μαγιονέζα ή το νέο αυτοκινητιστικό θαύμα, μοντέλο τάδε. Και το έργο, φιλανθρώπως, με ήσυχη την αποχριστιανισμένη μας συνείδηση θα ανατεθεί σε εκείνους που το δημιούργησαν, το είπε άλλωστε ο Γάλλος υπουργός: στα βομβαρδιστικά της Δύσης.

Γιατί, αν εμείς, οι υπνωτισμένοι από εικονικούς παραδείσους, που καθημερινά ξερνούν οι χιλιάδες, τα εκατομύρια οι οθονες, είχαμε μνήμη, θα θυμόμασταν ότι το όλο θέμα –η κατάρρευση μιας χώρας, της Λιβύης εν προκειμένω– προέκυψε όταν τα γαλλικά βομβαρδιστικά τη διέλυσαν, με το πρόσχημα της διάδοσης της δημοκρατίας. Μα καλά, θα μου πείτε, εσύ τώρα υπερασπίζεσαι τον Καντάφι; Όχι, γιατί και ο Καντάφι το μακρύ χέρι της Δύσης ήταν.

Αλλά η βίαιη παρέμβαση τρίτων χωρών, παλαιόθεν ονομάζεται αποικιοκρατία και σε καμιά περίπτωση, ποτέ στην Ιστορία μια αποικιοκρατική επέμβαση, όπως αυτή με την οποία φοβερίζει ξανά ο «συγκλονισμένος» Γάλλος υπουργός των Εξωτερικών, δεν έφερε δημοκρατία και πρόοδο σε μια χώρα. Αντίθετα, πάντοτε τη βύθιζε στο σκοτάδι, στην πείνα, στη διάλυση.

Και η πονηριά: Αμέσως, όπως ήταν αναμενόμενο, τη σκυτάλη στο θέμα την πήραν οι «διεθνείς οργανώσεις», οι ΜΚΟ και οι λοιποί παρατρεχάμενοι των βομβαρδιστικών. Να σου η Διεθνής Αμνηστία, ιδού και οι οργανώσεις για τους μετανάστες κ.τ.ό. Ποιοι φταίνε; Μα οι απολίτιστοι Λίβυοι φυσικά! Και αν η Ευρώπη δεχτεί κι άλλους μετανάστες, το θέμα έληξε...

Το εάν το θέμα λήγει έτσι απλά, εμείς τουλάχιστον το έχουμε καταλάβει προ πολλού. Όσοι δεν πρόφτασαν να καταλάβουν, γιατί ξενυχτούσαν βλέποντας αμερικάνικα σήριαλ, άρχισαν τώρα να ακούνε όσα γίνονται στη Λέσβο, τη Σάμο ή στις δυτικές φτωχογειτονιές του κέντρου της Αθήνας. Το εάν πάλι, δουλεμπόριο, εμπόριο όπλων, διεθνής πρακτόρευση, «φιλανθρωπία», ΜΚΟ, είναι συγκοινωνούντα δοχεία, αυτό πια, ούτε που το έχουμε ακούσει.

Αλλά, ας μη γελιόμαστε. Η αλυσίδα που κρεμάει στα τσιγγέλια τους σημερινούς δούλους έχει τους εξής κρίκους: Οι λαμπρές και φωτισμένες χώρες της Δύσης, κάποτε χριστιανικές, είναι καιρός που τόχουν συνήθειο να κουρσεύουν τα αγαθά όλου του κόσμου. Ο πρώτος κρίκος. Οι τάχα μου υπανάπτυκτοι που βλέπουν τα πλούτη της γης τους να σηκώνουν πανιά, αν αντισταθούν, έχουν να κάνουν με τα βομβαρδιστικά που λέγαμε πριν. Και τότε, εκτός από φτωχοί, μένουν και ξεσπιτωμένοι. Δεύτερος κρίκος. Αν πάλι «συνεργαστούν», σύντομα θα καταλάβουν ότι το αρνί με το λύκο συμφωνίες δεν μπορεί να κάνει. Ο λύκος μπαίνει στο μαντρί ό,τι ώρα θέλει, όταν δει ότι βλάπτεται η «δημοκρατία» που έχει επιβάλλει. Τρίτος κρίκος. Μαζί με τα αγαθά της ταλαίπωρης καταπατημένης –εδώ της αφρικανικής, αλλά το ίδιο συμβαίνει και εις τας Ευρώπας– γης, φεύγουν και τα πλούτη της, το χρυσάφι πρώτα, οι άνθρωποι από κοντά. Τέταρτος κρίκος. Γιατί δεν είναι μόνο η πείνα, που δεν συνηθίζεται έτσι κι αλλιώς, ο κατατρεγμός, ο πόλεμος, είναι και η κοινή των ανθρώπων φύση: αν ο πλούσιος ορέγεται χρυσό και ο φτωχός με την ίδια όρεξη είναι γεννημένος. Κι έτσι πάει η αλυσίδα, μέχρι που σφίγγει πάντα γύρω από το πόδι του φτωχού και του δούλου.

Γιατί, όπως το λέει και ο λόγος, «όπου φτωχός κι η μοίρα του»! Υπάρχει και συνέχεια στους κρίκους: Όταν η κατακτημένη χώρα ερημωθεί από πλούτο και ανθρώπους, τότε γίνεται χώρα παρίας, έρημη και σκότεινη, όπου «καταπατούνται τα δικαιώματα» και δεν ισχύει η χάρτα του ΟΗΕ κ.λπ., που, όποτε μας συμφέρει πάντα, χωρίζει τον κόσμο ξανά σε «πολιτισμένους» και «βαρβάρους». Ε, τότε πια, η ηθική μας συνείδηση ξυπνά και δώστου πάλι... βομβαρδισμοί.

Το κίνημα του Χριστιανισμού –γιατί αυτό είναι κυρίως η πίστη μας, ένα παγκόσμιο κίνημα αγάπης στον σαρκωμένο Θεό και στον σάρκινο άνθρωπο– από του Σταυρού και της Αναστάσεως, απ’ όταν δηλαδή ο Αρχηγός της Πίστεώς μας σταυρώθηκε σαν δούλος και σαν κακούργος, ήταν αδιαπραγμάτευτα αντίθετο στη δουλεία, στην «εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο», όπως το είπαν κάποιοι αργότερα. Αυτό δεν αλλάζει, επειδή οι «χριστιανοί» αποικιοκράτες της Δύσης τα ξέχασαν αυτά, όταν μακέλευαν τον κόσμο και έσυραν χιλιάδες, εκατομμύρια ψυχές στα σκλαβοπάζαρα –το τραγικό είναι ότι η ιδέα της δουλείας, ως μαρτυρείται, ήταν Ιησουίτη μοναχού, συνοδού του Κολόμβου, μετά την καθολική ερήμωση των τόπων που κατέλαβαν οι Ισπανοί στην Αμερική!

Λέει κάπου ότι «ο Θεός σπέρνει, εκεί που ο διάβολος οργώνει». Η μόνη λύση για να σπείρει πάλι ο Θεός στην δική μας Ευρώπη, είναι εμείς οι Χριστιανοί να γίνουμε ξανά γέννημα σποράς, να πάψουμε να υψώνουμε το δάχτυλο στην κάθε Λιβύη και να δούμε πώς θα σπάσουμε εμείς πρώτοι τη φαύλη αλυσίδα που δένει τους αδερφούς μας. Η ντροπή από τις μαύρες εικόνες της Λιβύης είναι όλη δική μας, μεσιέ Ζαν-Ιβ Λε Ντριάν.

Κωνσταντίνος Μπλάθρας