ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ: ΔΙΑΡΚΗΣ ΥΠΟΜΝΗΣΗ ΤΟΥ "ΟΧΙ" ΣΤΗΝ ΤΥΡΑΝΝΙΑ

Η Χ.Δ., με αφορμή την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:

1. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 αποτελεί διαχρονική υπόμνηση του καθήκοντος των υπεύθυνων πολιτών να λένε «ΟΧΙ» σε κάθε μορφή τυραννίας και να προασπίζουν το θείο δώρο της ελευθερίας. Για εμάς τους Χριστιανούς ειδικά, ισχύει ο υπέροχος λόγος του Απόστολου Παύλου: «τιμής ηγοράσθητε, μη γίνεσθε δούλοι ανθρώπων» (Α' Κορ., Ζ:23).

2. Η εξέγερση του Νοεμβρίου 1973 είχε σημείο αναφοράς την κατάληψη των κτηρίων που τότε στέγαζαν τις σχολές του « Εθνικού Μετσοβείου Πολυτεχνείου». Όμως, έλαβε γρήγορα παναθηναϊκό και πανελλήνιο χαρακτήρα, με αντιδικτατορικές διαδηλώσεις και κτιριακές καταλήψεις σε όλη την περιοχή της Αθήνας, αλλά και σε άλλες πόλεις.

3. Την περίοδο εκείνη, ήταν σε εξέλιξη οργανωμένο σχέδιο της στρατιωτικής Δικτατορίας που πραξικοπηματικά πήρε την εξουσία την 21η Απριλίου 1967, με στόχο την πολιτική της νομιμοποίηση, προκειμένου οι πρωτεργάτες της να διαιωνίσουν όσο μπορούσαν πιο πολύ την παραμονή τους στην εξουσία.

4. Ανακήρυξαν μονομερώς αβασίλευτο καθεστώς και διόρισαν τον Σπύρο Μαρκεζίνη Πρωθυπουργό, προερχόμενο από τον πολιτικό κόσμο, με προοπτική τη διενέργεια βουλευτικών εκλογών. Όμως, « Πρόεδρος Δημοκρατίας» για μία τουλάχιστον οκταετία, θα παρέμενε ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος. Με τον τρόπο αυτό η Δικτατορία θα αποκτούσε την πολιτική νομιμοποίηση που χρειαζόταν και ταυτόχρονα θα διατηρούσε τον έλεγχο της εξουσίας και του κρατικού μηχανισμού. Προσδοκία της ήταν να μεταφράσει το πλεονέκτημά της αυτό σε πολιτική επιρροή, δημιουργώντας μόνιμη πολιτική πελατεία.

5. Τα σχέδια της Χούντας, που θα μονιμοποιούσαν την πολιτική επικυριαρχία της Ακροδεξιάς και θα νόθευαν για δεκαετίες τη λειτουργία της Δημοκρατίας στη χώρα μας, ξεσκέπασε και απέτρεψε η εξέγερση του Πολυτεχνείου.

6. Στο πνεύμα αυτό, η εφημερίδα μας «Χριστιανική», με τη φλογερή αρθρογραφία του ιδρυτή Νίκου Ψαρουδάκη, πολέμησε ασυμβίβαστα τα σχέδια της Δικτατορίας, ανέδειξε και στήριξε ανεπιφύλακτα τους αγώνες των φοιτητών.

7. Η στήριξη αυτή δεν ήταν αυτονόητη, αφού και οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς έβλεπαν με καχυποψία την εξέγερση, επειδή είχε ξεκινήσει αυθόρμητα και χωρίς τη δική τους καθοδήγηση και έλεγχο. Έφτασαν μάλιστα κάποιες από αυτές στο σημείο να την αποδοκιμάσουν ανοιχτά, πριν- βεβαίως- καταξιωθεί η επέτειος της 17ης Νοεμβρίου στη συνείδηση του ελληνικού λαού.

8. Στην καταξίωση αυτή, συνέβαλε αποφασιστικά η εφημερίδα μας «Χριστιανική», τόσο επί Δικτατορίας, όσο και στην άμεση μεταδικτατορική περίοδο.

9. Η Ακροδεξιά επιχειρεί μέχρι σήμερα να απομειώσει τη σημασία της εξέγερσης και να τη δυσφημήσει, προβάλλοντας τον ανυπόστατο ισχυρισμό ότι δεν καταγράφηκαν θύματα στον περίβολο του Πολυτεχνείου. Ισχυρισμός κακόπιστος και ανυπόστατος, αφού η εξέγερση είχε πάρει πανελλήνιο χαρακτήρα και τα καταγεγραμμένα θύματα δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ από τα όργανα του καθεστώτος, το οποίο και φέρει και την ευθύνη των δολοφονιών. Είναι ειδικά αξιομνημόνευτο το γεγονός ότι το Απριλιανό καθεστώς είχε μαρτυρημένα τολμήσει να θέσει τα άρματα μάχης σε κατάσταση που να πυροβολούν περιστροφικά μέσα στους δρόμους, με προφανή τον κίνδυνο θανάσιμων τραυματισμών.

10. Οι χειρότεροι συκοφάντες της εξέγερσης του Πολυτεχνείου είναι, όμως, εκείνοι που όχι μόνον εξαργύρωσαν πολιτικά την όποια συμμετοχή τους για να αποκτήσουν πρόσβαση στη νομή της εξουσίας, αλλά και συνέπραξαν ώστε η χώρα να οδηγηθεί σήμερα στη χρεωκοπία και στην υποτέλεια. Τούτο δεν αναιρεί τη σημασία της εξέγερσης, αλλά και τη συμβολή των πολύ περισσότερων σεμνών και έντιμων αγωνιστών του αντιδικτατορικού αγώνα, που ούτε εξαργύρωσαν τη συμμετοχή τους, ούτε δυσφήμησαν τη «γενιά του Πολυτεχνείου» με την προσωπική τους πορεία και πολιτική.

11. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν και θα μείνει κορυφαία εκδήλωση της αγάπης προς την ελευθερία και την πραγματική δημοκρατία, της αγάπης προς την εθνική ανεξαρτησία, ηρωική εκδήλωση αψήφησης φοβερών κινδύνων, και του θανάτου ακόμη, προς χάρη υψηλών αξιών της κοινής ζωής. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, κατήσχυνε τους τυράννους και τους υποστηρικτές τους, συνεχίζοντας το νήμα μιας πολύ μακροχρόνιας αντιτυραννικής κληρονομιάς, η οποία προέρχεται από την Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη και παράδοση αλλά και μέγα μέρος της αρχαιοελληνικής ιστορίας και γραμματείας.